„`html
Sikora lazurowa (Cyanistes cyanus)
Sikora lazurowa, znana również jako lazurka, to niewielki ptak z rodziny sikor, zamieszkujący wschodnią Europę i Azję, aż po wybrzeże Morza Japońskiego. W Polsce występuje sporadycznie jako gość zimowy, zarejestrowany 37 razy, ostatnio 27 grudnia 2020 roku w Michałowicach-Wsi pod Warszawą.
Podgatunki
Wyróżnia się kilka podgatunków sikory lazurowej:
- C. c. cyanus – Białoruś, zachodnia i środkowa Rosja do Uralu.
- C. c. hyperrhiphaeus – południowo-zachodni Ural, południowo-zachodnia Syberia, północny Kazachstan.
- C. c. yenisseensis – południowo-środkowa Syberia, północna Mongolia, północno-wschodnie Chiny.
- C. c. tianschanicus – góry południowo-wschodniego Kazachstanu, Kirgistan, południowo-zachodnie Chiny.
- C. c. koktalensis – niziny południowo-wschodniego Kazachstanu.
- C. c. carruthersi – Kirgistan, północny Tadżykistan.
- C. c. flavipectus – południowy Kirgistan, północny Afganistan (często traktowany jako odrębny gatunek).
- C. c. berezowskii – północno-środkowe Chiny.
Morfologia
Sikora lazurowa przypomina sikorę modrą, ale ma więcej bieli i niebieskiego w ubarwieniu. Obie płci są podobne, mają białe spody ciała i głowy, granatowy pasek oczny oraz szaro-niebieski grzbiet. Długość ciała wynosi 12–13 cm, a rozpiętość skrzydeł 19–20 cm.
Ekologia i zachowanie
Ptak ten zamieszkuje lasy liściaste i mieszane. Gniazda buduje w dziuplach drzew lub szczelinach budynków, używając włóczek, piór i innych materiałów. Samica składa około 10 jaj, które wysiadywane są przez 13–14 dni. Pisklęta są wychowywane przez około 30 dni i pełne pióra osiągają po 17–20 dniach. W diecie przeważają owady, a zimą nasiona i jagody.
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje sikorę lazurową jako gatunek najmniejszej troski (LC). W 2015 roku szacowano liczebność populacji europejskiej na 7800–31 700 dorosłych osobników, a globalny trend liczebności uznawany jest za spadkowy. W Polsce gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną.
„`
