Franciszek Jop

Franciszek Jop

Franciszek Jop (8 października 1897 – 23 września 1976) był polskim duchownym rzymskokatolickim, który pełnił funkcje biskupa pomocniczego sandomierskiego, wikariusza kapitulnego archidiecezji krakowskiej oraz biskupa diecezjalnego opolskiego.

Życiorys

Franciszek Jop urodził się w rodzinie chłopskiej. W 1920 roku przyjął święcenia kapłańskie w Sandomierzu, a następnie kontynuował naukę w Warszawie i Rzymie. Pracował w kurii biskupiej w Sandomierzu, a w 1943 roku został kanonikiem kapituły katedralnej.

W 1945 roku został mianowany biskupem pomocniczym diecezji sandomierskiej, a jego sakrę udzielił biskup Jan Kanty Lorek. W 1951 roku miał objąć rządy w archidiecezji wrocławskiej z siedzibą w Opolu, jednak nie mógł tego zrobić z powodu sprzeciwu władz państwowych. W latach 1952–1956 zarządzał archidiecezją krakowską jako wikariusz kapitulny.

W 1956 roku Jop został delegatem prymasa Polski w Opolu, a 16 grudnia tego samego roku odbył ingres do prokatedry opolskiej. W 1967 roku mianowano go administratorem apostolskim w Opolu, a w 1972 roku został pierwszym biskupem diecezjalnym diecezji opolskiej.

Udział w Soborze Watykańskim II

Jop brał udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II i koordynował reformy liturgiczne w Polsce. Był członkiem Rady Głównej Episkopatu Polski i przyczynił się do rozwoju życia narodowego oraz religijnego na Opolszczyźnie.

Udzielił święceń kapłańskich m.in. Alfonsowi Nossolowi oraz sakry biskupiej Antoniemu Adamiukowi. Był również współkonsekratorem biskupa Karola Wojtyły.

Podsumowanie

Franciszek Jop był znaczącą postacią w polskim Kościele katolickim, pełniąc ważne funkcje w różnych diecezjach oraz angażując się w reformy liturgiczne Soboru Watykańskiego II. Jego działalność miała istotny wpływ na życie religijne w Polsce, zwłaszcza na Opolszczyźnie.