Świat sportu ponownie stracił swojego wybitnego przedstawiciela. Jan Zachara, ikona boksu czechosłowackiego, zmarł w wieku 96 lat, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii tego sportu. W 1952 roku zdobył złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach i był najdłużej żyjącym mistrzem olimpijskim z Słowacji.
OD SKROMNYCH POCZĄTKÓW DO OLIMPIJSKIEGO ZWYCIĘSTWA
Jan Zachara przyszedł na świat w Kubrze, dzielnicy Trenczyna. Swoją bokserską karierę rozpoczął już w wieku 15 lat, pomimo niezbyt okazałych warunków fizycznych. Szybko zdobył uznanie, zostając cztery lata później mistrzem Czechosłowacji w wadze piórkowej. Jego talent i wytrwałość zaowocowały w 1952 roku, kiedy to wyjechał na igrzyska olimpijskie do Helsinek, gdzie wrócił ze złotym medalem, pokonując w finale faworyzowanego Włocha Sergio Caprariego.
PUSTKA W SERCACH FANÓW BOKSU
Po zdobyciu medalu jego osiągnięcia obejmowały również otrzymanie zegarka oraz awans wojskowy. Jeszcze cztery lata później, na igrzyskach w Melbourne, próbował obronić tytuł, jednak w ćwierćfinale uległ Finowi Pentti Hamalainenowi. Po zakończeniu kariery Zachara nie porzucił boksu. Jako trener w klubie Spartak SMZ w Nowej Dubnicy prowadził młodzież i trzykrotnie doprowadził swój zespół do tytułu mistrzów Czechosłowacji. Został również odznaczony tytułem Rycerza Fair Play, przyznawanym przez UNESCO.
CZAS NA ODPUSZCZENIE
W ostatnich latach życia Jan Zachara skupił się na opiece nad swoją żoną, która przeszła poważną operację głowy. Jego śmierć to nie tylko koniec pewnej epoki w czechosłowackim boksie, ale także ogromna strata dla fanów sportu. Jan Zachara pozostanie w naszej pamięci jako przykład determinacji i pasji, które mogą inspirować kolejne pokolenia sportowców.
