Henryk Julian Martyna
Henryk Julian Martyna (14 listopada 1907 – 17 listopada 1984) był polskim piłkarzem, który występował na pozycjach obrońcy i napastnika. Reprezentował Polskę w latach 1930-1936, uczestniczył w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku oraz w kampanii wrześniowej i powstaniu warszawskim.
Kariera piłkarska
Martyna swoją karierę piłkarską rozpoczął w 1920 roku w Orle Kraków. W 1924 roku przeszedł do Korony Kraków, a w 1928 roku do Legii Warszawa, gdzie przez dziewięć lat zdobył trzy brązowe medale mistrzostw Polski (1928, 1930, 1931). Po nałożeniu dyskwalifikacji przez Legię, w 1937 roku przeszedł do Warszawianki, z którą grał do wybuchu II wojny światowej.
II wojna światowa
Podczas II wojny światowej Martyna brał udział w kampanii wrześniowej oraz powstaniu warszawskim. Po wojnie osiedlił się w Krakowie i nie kontynuował kariery piłkarskiej. Pracował jako księgowy oraz był działaczem społecznym.
Kariera reprezentacyjna
Martyna był reprezentantem Polski, występując w 23 meczach i zdobywając 4 bramki. Zadebiutował 28 września 1930 roku w wygranym 3:0 meczu przeciwko Szwecji. Jego kariera w reprezentacji zakończyła się po przegranym meczu z Danią 2:1 4 października 1936 roku.
Sukcesy
- 3. miejsce w mistrzostwach Polski z Legią Warszawa (1928, 1930, 1931)
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (1938)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
Styl gry
Martyna był znany z twardej gry, szybkości oraz umiejętności dalekich wykopów. Pomimo swojej masy ciała, potrafił skutecznie grać w obronie i ataku.
Podsumowanie
Henryk Martyna pozostaje jedną z ważnych postaci w polskiej piłce nożnej, zarówno jako zawodnik, jak i reprezentant kraju. Jego kariera sportowa i późniejsze życie społeczne pokazują zaangażowanie w rozwój sportu oraz działalność na rzecz społeczności lokalnej.
