Historia kanonierki Zuchwała
„Zuchwała” to polska kanonierka rzeczna, która została zbudowana w latach 30. XX wieku. W 1931 roku Kierownictwo Marynarki Wojennej uzyskało kredyty na budowę nowych jednostek dla Flotylli Rzecznej. W rezultacie przystąpiono do projektowania, w tym jednostki określanej początkowo jako „pancerna krypa dopływowa”, a później „krypa artyleryjska”. W 1932 roku Warsztaty Portowe Marynarki Wojennej w Pińsku rozpoczęły budowę trzech jednostek, w tym „Zuchwałej”. Te okręty są klasyfikowane jako kanonierki rzeczne typu Z.
Służba
„Zuchwała” weszła do służby 15 czerwca 1933 roku, wchodząc w skład I Dywizjonu Flotylli Pińskiej. Wiosną 1939 roku została przydzielona do Oddziału Wydzielonego na Prypeci. W momencie wybuchu II wojny światowej jednostka operowała w rejonie Pińska, a jej dowódcą był kpt. art. Władysław Jasik. Po ataku ZSRR na Polskę, „Zuchwała” próbowała dotrzeć do Pińska, jednak nie mogła tam dotrzeć, co doprowadziło do decyzji o samozatopieniu jednostki w pobliżu wsi Knubowo nad rzeką Strumień.
Dane taktyczno-techniczne
- Pancerz: od 4,6 do 10 mm, chronił burty, pokład, sterówkę i wieże artylerii.
Literatura
- Jerzy Pertek: Marynarze generała Kleeberga, KiW, Warszawa, 1986.
„Zuchwała” pozostaje symbolem polskiej floty rzecznej przed II wojną światową i jej tragicznych losów w czasie konfliktu.
