Bitwa pod Dunbar
Bitwa pod Dunbar miała miejsce 27 kwietnia 1296 roku pomiędzy armią szkocką dowodzoną przez Johna Comyna a wojskami angielskimi, na czele których stał hrabia Surrey, John de Warren. Było to istotne starcie w historii konfliktu szkocko-angielskiego.
Siły zbrojne
Armia szkocka liczyła około 40 000 wojowników, podczas gdy Anglicy dysponowali tylko 12 000 doświadczonych żołnierzy. Szkoci mieli przewagę liczebną oraz korzystną pozycję, ustawiając się na wzgórzach Lammermoor Hills, jednak ich dowództwo było podzielone, co wpłynęło na brak jedności w działaniu.
Przebieg bitwy
Aby zyskać przewagę, Anglicy wysunęli do przodu część ciężkiej kawalerii, a reszta ich oddziałów udawała przygotowania do odwrotu. Szkoci, myśląc że Anglicy chcą się wycofać, opuścili swoje pozycje i zaatakowali. W tym czasie angielska piechota, wspierana przez walijskich łuczników, przeprowadziła kontratak, co doprowadziło do chaosu w szeregach szkockich.
- Angielska jazda rozbiła trzon armii szkockiej.
- W wyniku bitwy wzięto do niewoli króla Szkocji, trzech earlów oraz 130 rycerzy.
- Bez dowództwa Szkoci uciekli, a ich straty szacuje się na około 10 000 zabitych.
Konsekwencje
Bitwa pod Dunbar miała poważne konsekwencje dla Szkocji, prowadząc do jej podbicia przez Anglików oraz abdykacji króla Jana I Balliola.
Podsumowanie
Bitwa pod Dunbar była kluczowym wydarzeniem w średniowiecznej historii Szkocji i Anglii, ilustrującym znaczenie dowództwa oraz strategii na polu bitwy.
