„`html
Andriej Wyszynski – Krótkie Biogram
Andriej Januariewicz Wyszynski (1883-1954) był rosyjskim socjaldemokratą i komunistą polskiego pochodzenia, prawnikiem oraz prokuratorem generalnym ZSRR. Znany jako oskarżyciel w procesach pokazowych w okresie wielkiego terroru, był również rektorem Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego w latach 1925-1928. Jego słynne powiedzenie brzmi: dajcie mi człowieka, a paragraf się znajdzie.
Życie i Kariera
Wyszynski urodził się w Odessie, a jego rodzina przeniosła się do Baku. Jego ojciec, January Wyszyński, pochodził z polskiego rodu szlacheckiego, a matka była nauczycielką muzyki. Jako członek SDPRR, mienszewik, był wielokrotnie aresztowany za działalność antyrządową.
W 1908 roku został skazany na rok więzienia, gdzie poznał Józefa Dżugaszwiliego, znanego później jako Stalin. W latach 1937-1939 brał udział w masowych czystkach i prowadził procesy pokazowe, jednak po utracie stanowiska prokuratora generalnego nie został aresztowany, lecz przeniesiony na niższe stanowisko.
W okresie II wojny światowej Wyszynski był wiceprzewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych oraz wicekomisarzem spraw zagranicznych. Po wojnie, jako minister spraw zagranicznych, wpływał na politykę ZSRR, w tym na wybory w Rumunii w 1945 roku.
Ostatnie Lata
Po śmierci Stalina, Wyszynski został odsunięty od wpływów i wysłany do USA jako przedstawiciel ZSRR w ONZ. Zmarł nagle w Nowym Jorku, a jego ciało zostało pochowane na Placu Czerwonym w Moskwie. Po XX Zjeździe KPZR w 1956 roku, jego prace teoretyczne zostały zdyskwalifikowane, a on sam pośmiertnie represjonowany.
Odznaczenia
- Order Lenina (sześciokrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1933)
- Medal „Za obronę Moskwy” (1944)
- Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1945)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami” (1945)
- Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy” (1947)
- Nagroda Stalinowska (1947)
Podsumowanie
Andriej Wyszynski pozostaje kontrowersyjną postacią w historii ZSRR, znany ze swojej roli w prześladowaniach politycznych oraz jako kluczowy gracz w radzieckiej polityce zagranicznej. Jego dziedzictwo jest złożone, obejmujące zarówno osiągnięcia w dziedzinie prawa, jak i udział w represjach.
„`
