Sychem (hebr. שכם) – to ruiny starożytnego miasta w Samarii, w centralnym Izraelu, obecnie znajdujące się pod administracją Autonomii Palestyńskiej, w pobliżu Nablusu.
Historia
Początki osadnictwa w Sychem sięgają epoki neolitu. W II tysiącleciu p.n.e. miasto było kluczowym węzłem komunikacyjnym między Egiptem, Arabią, Mezopotamią i Syrią. Sychem był znanym miejscem kultu Baal Perita, a w jego okolicy znajdował się dąb More, który był miejscem wróżb.
W czasach patriarchów miasto zamieszkiwali Chiwwici. Patriarcha Jakub osiedlił się w jego pobliżu, a jego córka Dina została zgwałcona przez Sychema, syna księcia Chamora. W odpowiedzi na ten czyn, bracia Diny dokonali zemsty, wymordowując mieszkańców miasta.
Sychem był wielokrotnie zdobywany, między innymi przez Egipcjan: po raz pierwszy przez faraona Senusareta III w XIX w. p.n.e. oraz ok. 1540 r. p.n.e. przez Amenhotepa I, kiedy to miasto zostało zniszczone i odbudowane dopiero po około 100 latach.
Jozue dwukrotnie odnowił przymierze z Jahwe w Sychem (Joz 8, 30-35 oraz Joz 24). Po osiedleniu się Izraelitów, miasto stało się jednym z miast ucieczki. Abimelek założył tam pierwsze izraelskie państwo w okresie sędziów (XIII-XI w. p.n.e.). Po podziale państwa, Sychem stał się pierwszą stolicą króla Jeroboama I.
Od V wieku p.n.e. Sychem był ośrodkiem religijnym Samarytan, zwłaszcza po zbudowaniu świątyni na górze Gerizim, która została zniszczona w 129 p.n.e. przez Jana I Hyrkana.
Archeologia
W trakcie wykopalisk archeologicznych w Sychem, prowadzonych w latach 1913–1914, 1926–1933 oraz od 1957 roku, odkryto:
- cyklopowe mury obronne o wysokości do 15 m,
- akropol,
- ruiny świątyni Baal Perita.
