Hiszpania Habsburgów
Okres Habsburgów w Hiszpanii (1516–1700) to czas, gdy kraj ten stał się częścią potężnego imperium Habsburgów. Szczególnie za rządów cesarza Karola V (Karola I w Hiszpanii) Hiszpania osiągnęła szczyt swojej potęgi, kontrolując rozległe terytoria, od Argentyny po Niderlandy, co nazywane jest Złotym Wiekiem Hiszpanii.
Narodziny imperium (1504–1521)
Hiszpania jako zjednoczone państwo powstała w 1469 roku, a po śmierci królowej Izabeli w 1504 roku, jej córka Joanna została uroczyście koronowana. Po jej małżeństwie z Filipem I Pięknym, a następnie jego śmierci, regencję przejął Ferdynand. W 1516 roku na tron wstąpił Karol I, jednocząc monarchię hiszpańską i dziedzicząc terytoria w Nowym Świecie oraz Niderlandy, a po śmierci dziadka Maksymiliana I, także terytoria Habsburgów w Niemczech.
Od San Quentin do Lepanto (1556–1571)
Po objęciu władzy przez Filipa II, Hiszpania zmierzyła się z konfliktem z Francją, który zakończył się zwycięstwem pod San Quentin w 1557 roku. Pokój z Cateau-Cambrésis w 1559 roku potwierdził hiszpańskie posiadłości we Włoszech. Hiszpania kontynuowała ekspansję kolonialną, zdobywając bogactwa z Ameryki, ale jednocześnie stawała się coraz bardziej zależna od zagranicznych surowców, co doprowadziło do hiperinflacji.
Pierwsze poważne problemy (1571–1598)
W 1566 roku wybuchło powstanie w Niderlandach, co rozpoczęło wojnę osiemdziesięcioletnią. Hiszpania, mimo prób stłumienia buntu, ogłosiła bankructwo w 1576 roku. W 1580 roku Filip II zyskał tron Portugalii, co umocniło hiszpańskie imperium, ale również zwiększyło koszty okupacji. Konflikty z Anglią i Francją, w tym nieudana inwazja na Anglię w 1588 roku, osłabiły hiszpańską potęgę na morzach.
„Bóg jest Hiszpanem” (1596–1626)
Wojny religijne w Europie i problemy gospodarcze przyczyniły się do kryzysu Hiszpanii. Próby zakończenia konfliktów z Francją i Anglią w 1598 i 1604 roku umożliwiły Hiszpanii skupienie się na Niderlandach. Po okresie zawieszenia broni Hiszpania podjęła działania mające na celu odbudowę sił, ale brak reform i korupcja w administracji hamowały rozwój.
Droga do Rocroi (1626–1643)
Olivares, minister Filipa IV, zainicjował próby reform, ale kryzys gospodarczy oraz wojny z Holandią i Francją doprowadziły do dalszego osłabienia Hiszpanii. Sukcesy wojskowe Spinoli w Niderlandach nie zdołały przywrócić potęgi, a Hiszpania stała się coraz bardziej izolowana.
Społeczeństwo i inkwizycja (1504–1700)
Hiszpańska inkwizycja, ustanowiona w XV wieku, zyskała na znaczeniu za panowania Filipa II. Jej działalność prowadziła do fałszywych oskarżeń i represji. Kontrreformacja, wspierana przez św. Teresę z Avili i Ignacego Loyolę, umacniała katolicyzm w Hiszpanii, a Maurowie byli brutalnie wysiedlani.
Biurokracja (1504–1700)
Hiszpańska biurokracja, odpowiedzialna za zarządzanie rozległym imperium, borykała się z korupcją i nieefektywnością. Habsburgowie wprowadzili system lokalnych administracji, co prowadziło do decentralizacji i konfliktów wewnętrznych.
Gospodarka (1504–1700)
Podboje kolonialne przyniosły Hiszpanii bogactwa, jednak inflacja oraz zadłużenie państwa pogarszały warunki życia. Wzrost cen podstawowych dóbr doprowadził do paraliżu gospodarczego. Główne źródła dochodów pochodziły z pożyczek i handlu, ale korupcja w systemie finansowym hamowała rozwój.
Sztuka i kultura (1504–1700)
Habsburgowie byli mecenasami sztuki, co zaowocowało rozkwitem malarstwa, muzyki i literatury. Wybitni artyści, tacy jak Velázquez i El Greco, oraz literackie osiągnięcia Cervantesa i Lope de Vegi, kształtowali hiszpańską kulturę tego okresu.
