Michaił Wasiljewicz Wodopjanow
Michaił Wasiljewicz Wodopjanow (ur. 1899 w Studionce, zm. 11 sierpnia 1980 w Moskwie) był radzieckim generałem majorem, pilotem polarnym, bombowym oraz pisarzem. W 1934 roku został jednym z pierwszych Bohaterów Związku Radzieckiego.
Życiorys
Wodopjanow rozpoczął swoją służbę wojskową w Armii Czerwonej w 1919 roku, uczestnicząc w wojnie domowej. Początkowo pracował jako kierowca w jednostce lotniczej, a później jako mechanik lotniczy. W 1928 roku ukończył kurs pilotażu, a w 1929 roku szkołę lotniczo-techniczną w Moskwie. Jako pilot cywilny otworzył połączenie lotnicze z Sachalinem w 1929 roku.
W 1934 roku brał udział w ekspedycji ratunkowej załogi statku „Czeluskin”, za co został uhonorowany tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. W 1936 roku dokonał przelotu z Moskwy na Ziemię Franciszka Józefa, a w 1937 roku jako pierwszy wylądował w okolicach bieguna północnego.
Podczas II wojny światowej, po ataku Niemiec na ZSRR, został dowódcą 81 Dywizji Lotniczej Specjalnego Przeznaczenia. Osobiście prowadził nalot na Berlin w nocy z 10 na 11 sierpnia 1941 roku. Po wojnie, w 1946 roku, został zwolniony z lotnictwa, a w 1950 roku uczestniczył w organizacji stacji polarnej „Siewiernyj polus 2”. Zajął się pisarstwem, publikując m.in. autobiografię „Polarny lotnik” w 1952 roku.
Odznaczenia
- Medal Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (1934)
- Order Lenina (czterokrotnie: 1934, 1937, 1945, 1949)
- Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie: 1940, 1942, 1944, 1952)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1945)
Wodopjanow zmarł 11 sierpnia 1980 roku w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim.
