Rifle, Anti-Tank, .55 in, Boys – brytyjski karabin przeciwpancerny z okresu II wojny światowej, kal. 13,97 mm.
Historia
Podczas I wojny światowej czołgi niemieckie nie stanowiły poważnego zagrożenia dla aliantów, co zmieniło się w latach trzydziestych, kiedy to III Rzesza zaczęła ponownie się uzbrajać. Brytyjska armia dostrzegła potrzebę wprowadzenia lekkiej broni przeciwpancernej. W 1934 roku rozpoczęto prace nad nowym projektem, kryptonim „Stanchion”, pod kierownictwem kapitana Boysa. Broń wprowadzono do użytku w 1937 roku, nadając jej nazwę na cześć zmarłego kapitana.
Użycie
Karabiny Boys zostały wprowadzone w brytyjskich dywizjach piechoty, początkowo w liczbie 144, a później 361 egzemplarzy. Stosowano je również w transporterach opancerzonych Universal Carrier i w pojazdach pancernych. Używane były przez patrole SAS oraz amerykańskich marines podczas wypadu na atol Makin. Armia fińska również wykorzystywała karabiny Boys, mając ich 130 sztuk w marcu 1940 roku, a do 1944 roku około 400 sztuk. Z biegiem czasu, w miarę wzrostu grubości pancerzy czołgów, karabiny te straciły na znaczeniu, a od 1942 roku zaczęto je wypierać przez granatniki przeciwpancerne PIAT. Po wojnie były używane przez różne formacje, w tym wojska izraelskie oraz chińskich nacjonalistów.
Konstrukcja
Karabin Boys był bronią powtarzalną, zasilaną z pięcio-nabojowego magazynka. Był wyposażony w hamulec wylotowy, osłabiacz odrzutu oraz gumową poduszkę na kolbie. Kolba zawierała mały pojemnik z olejem do konserwacji. Broń miała podpórkę łoża, chwyt pistoletowy oraz prostokątną muszkę i celownik przeziernikowy umieszczony po lewej stronie.
Bibliografia
* Kategoria: Brytyjska broń strzelecka II wojny światowej.
