Powstania niewolników w Republice Rzymskiej
W historii Republiki Rzymskiej miały miejsce trzy znaczące powstania niewolników, znane jako Guerre servili. Najważniejsze z nich to pierwsze i drugie powstanie sycylijskie oraz powstanie Spartakusa.
Pierwsze powstanie sycylijskie (138–132 p.n.e.)
Pierwsze większe wystąpienie miało miejsce na Sycylii w 138 r. p.n.e., gdzie zlokalizowane były liczne plantacje. Pretekstem do buntu był zamach na właściciela ziemskiego Damiflosa, który zginął razem z żoną. Przywódcą buntowników został Eunus, który ogłosił się królem i przyjął imię Antioch. Powstanie trwało sześć lat i było skierowane przeciwko bogatym właścicielom ziemskim, nie zaś przeciwko niewolnictwu jako systemowi. Rzymianie, dowodzeni przez konsula Publiusza Rupiliusza, stłumili powstanie w 132 r. p.n.e., ukrzyżowując około 20 tysięcy buntowników.
Drugie powstanie sycylijskie (103–100 p.n.e.)
Drugie powstanie miało miejsce w latach 103–100 p.n.e. i było efektem osłabienia Rzymu przez najazdy plemion germańskich. W 103 r. p.n.e. na Sycylii wybuchło powstanie, które miało swoje korzenie w uprowadzeniu mieszkańców Bitynii i ich sprzedaży w niewolę. Królem powstańców został Salwiusz, który przyjął imię Tryfona. Powstanie trwało trzy lata, a jego stłumienie nastąpiło z rąk konsula Maniusza Akwiliusza. Po tych wydarzeniach wprowadzono zakaz noszenia broni przez sycylijskich niewolników.
Powstanie Spartakusa (73–71 p.n.e.)
W 73 r. p.n.e. wybuchło kolejne powstanie, znane jako powstanie Spartakusa, które było odpowiedzią na brutalne traktowanie niewolników. Powstanie to stało się jednym z najbardziej znanych zrywów w historii niewolnictwa w Rzymie, prowadząc do licznych starć z rzymską armią.
Wszystkie te powstania ukazują trudną sytuację niewolników w Republice Rzymskiej i ich dążenie do wolności, które spotkało się z brutalnym stłumieniem przez władzę.
