Definicja starodruku
Starodruk, znany również jako stary druk, to publikacje drukowane od wynalezienia druku do końca XVIII wieku. W jego skład wchodzą także inkunabuły, czyli książki wydane przed rokiem 1501.
Granice czasowe
Różne kraje przyjmowały różne daty końcowe starodruków w zależności od istotnych wydarzeń historycznych lub literackich. Współcześnie uznaje się, że granicą jest rok 1800, z wyjątkiem Anglii, gdzie końcową datą jest 1640.
Charakterystyka starodruków
Starodruki wyróżniają się ręcznym wytwarzaniem wszystkich swoich składników, w tym:
- papieru
- typografii
- ilustracji
- oprawy
Statystyki w Polsce
Karol Estreicher, autor „Bibliografii Polskiej”, definiuje starodruki jako książki wydane w latach 1501–1800. W Polsce szacuje się, że wydano około 73 tys. tytułów starodruków.
Nakłady starodruków
Według Kaweckiej-Gryczowej, przeciętny nakład polskiego starodruku w XVI i XVII wieku wynosił około 500 egzemplarzy. Starodruki obejmują zarówno książki składane techniką ksylograficzną, jak i te złożone czcionką ruchomą.
