Antoni Bronikowski
Antoni Bronikowski, ur. 29 października 1817 w Golejewku, zm. 7 kwietnia 1884 w Ostrowie, był polskim pedagogiem, poetą i tłumaczem literatury antycznej. Jego działalność obejmowała m.in. nauczanie oraz przekłady dzieł klasycznych.
Życiorys
Bronikowski był synem Wiktora i Aleksandry z hr. Garczyńskich. Ukończył gimnazjum w Lesznie w 1837 roku, a następnie studia na Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu, uzyskując tytuł doktora filozofii w 1842 roku. W latach 1842–1846 pracował w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, jednak stracił posadę z powodu odmowy poddania uczniów kontroli mieszkań.
W 1851 roku objął stanowisko nauczyciela w Królewskim Katolickim Gimnazjum w Ostrowie, a w 1868 roku otrzymał tytuł profesorski. Szykanowany przez pruskie władze, przeszedł na emeryturę w 1883 roku. Zmarł w 1884 roku, a jego śmierć została odnotowana w wielu gazetach, m.in. „Tygodniku Ilustrowanym” i „Kurierze Poznańskim”. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Ostrowie.
Działalność literacka
Jako student publikował w „Przyjacielu Ludu” oraz „Tygodniku Literackim”. Był autorem kilku zbiorów poetyckich, w tym:
- „Kwiatek Wielkopolski” (1838)
- „Moje marzenia” (1840)
- „Mnemonion” (1853)
Bronikowski przetłumaczył na język polski wiele dzieł literatury klasycznej, w tym:
- „Odyseja” Homera
- „Historia wojny peloponeskiej” Tukidydesa
- Dwa tomy dzieł Platona
- „Ekonomikon” i „Hippikę” Ksenofonta
Choć jego przekłady często krytykowano za ociężałość stylu i zbytnią hellenizację, Bronikowski argumentował, że starał się zachować oryginalne właściwości tekstów. Jego prace były bronione przez wybitnych literatów, takich jak Karol Libelt i Józef Ignacy Kraszewski.
Życie osobiste
Bronikowski był żonaty z Albertyną ze Święcickich i miał dwóch synów, Stanisława i Kazimierza. W Ostrowie upamiętniono go, nadając jednej z ulic jego imię.
