Józef II – Patriarcha Konstantynopola
Józef II (ur. ok. 1360, zm. 10 czerwca 1439 we Florencji) był ekumenicznym patriarchą Konstantynopola od 1416 roku aż do swojej śmierci. Urodził się prawdopodobnie jako naturalny syn bułgarskiego cara Iwana Szyszmana oraz bizantyjskiej księżniczki. Od około 1393 roku pełnił funkcję metropolity Efezu.
Próby przywrócenia jurysdykcji
W czasie swojej posługi, Józef II dążył do przywrócenia jurysdykcji patriarchalnej nad terytoriami bizantyjskimi, które były pod kontrolą Wenecjan, zwłaszcza nad Kretą. Jego działania miały na celu wzmocnienie pozycji Kościoła prawosławnego w obliczu kryzysu politycznego i religijnego.
Rola w Soborze Florenckim
Wziął udział w Soborze Florenckim (1438-1439), który miał na celu zawarcie unii między Kościołem katolickim a prawosławnym. Józef II, podobnie jak cesarz bizantyjski Jan VIII Paleolog, popierał tę unię jako sposób na ratowanie upadającego cesarstwa. Krótko przed śmiercią, uznał prymat papieski w chrześcijaństwie.
Unia i jej konsekwencje
Tekst unii został podpisany przez 31 przedstawicieli Kościoła wschodniego oraz cesarza Jana VIII. Pomimo tego, unia miała wielu przeciwników w cesarstwie i nigdy nie została w pełni zrealizowana. Po powrocie do Konstantynopola, 21 sygnatariuszy unii odwołało swoje podpisy.
Śmierć i dziedzictwo
Józef II zmarł 10 czerwca 1439 roku w trakcie soboru we Florencji. Jego grób znajduje się w bazylikę Santa Maria Novella. Pozostawił po sobie skomplikowaną spuściznę związaną z próbami zjednoczenia Kościoła oraz zmaganiami o zachowanie wpływów patriarchalnych w trudnych czasach dla Bizancjum.
