Nabopolassar
Nabopolassar (akad. Nabu-apla-uṣur, co oznacza „boże Nabu syna pierworodnego strzeż”) był królem imperium nowobabilońskiego oraz założycielem XI (chaldejskiej) dynastii babilońskiej. Zmarł około 605 p.n.e. i był ojcem Nabuchodonozora II.
Pochodzenie
Pochodził prawdopodobnie z plemienia Bit-Jakini. W inskrypcjach z okresu jego panowania określał się jako władca Kraju Nadmorskiego, a w tekstach nazywał siebie „człowiekiem ludu, niczyim synem”.
Objęcie władzy
Nabopolassar, będąc możnym Chaldejczykiem, po śmierci Aszurbanipala w 626 p.n.e. przejął władzę w Babilonie, uniezależniając się od Asyrii. Przez ponad dekadę toczył walki z Asyryjczykami, odnosząc zarówno zwycięstwa, jak i porażki. Wśród jego osiągnięć znajdowały się zwycięstwa pod Arraphą i Gablini.
W 614 p.n.e., po zdobyciu Aszuru przez Medów, zawarł sojusz z tym plemieniem, co doprowadziło do zniszczenia Asyrii. W 612 p.n.e. wspólnie z Medami zdobył Niniwę i Kalchu, co zakończyło istnienie imperium asyryjskiego. Opisał swoje zwycięstwa w inskrypcjach, podkreślając destrukcję Asyrii i zniesienie jej ciężkiego jarzma.
W latach 610 p.n.e.–607 p.n.e. prowadził wojny z Egiptem, a w 607 p.n.e. powierzył dowództwo armii swojemu synowi Nabuchodonozorowi II, który w 605 p.n.e. pokonał armię faraona Necho II.
Podsumowanie
- Nabopolassar był królem nowobabilońskim i założycielem XI dynastii babilońskiej.
- Pochodził prawdopodobnie z plemienia Bit-Jakini i uniezależnił Babilon od Asyrii.
- Współpracował z Medami, co umożliwiło zniszczenie imperium asyryjskiego.
- Jego syn, Nabuchodonozor II, kontynuował jego dzieło, odnosząc zwycięstwa nad Egiptem.
Bibliografia
- Praca zbiorowa, Historia powszechna, Tom 2, Od prehistorii do cywilizacji na kontynentach pozaeuropejskich, Mediaset Group SA, 2007, ss. 601-602.
