Apoloniusz z Tiany
Apoloniusz z Tiany (ur. 15 n.e. w Tianie, zm. 98 n.e. w Efezie) był neopitagorejskim filozofem oraz mędrcem, który założył szkołę pitagorejską w Efezie. Jego działalność przyczyniła się do jego reputacji jako cudotwórcy i proroka.
Życiorys i Działalność
Apoloniusz był postrzegany przez swoich współczesnych jako pośrednik między bogami a ludźmi, a jego podróże obejmowały Azję Mniejszą, Syrię, Grecję, Rzym i Indie. Zdobył rozległą wiedzę na temat religii i filozofii wschodniej, starając się pogodzić nauki braminów z naukami Pitagorasa. Współcześnie uznawany jest za wyznawcę neopitagoreizmu oraz teozoficznego gnostycyzmu.
Był autorem biografii Pitagorasa oraz księgi O ofiarach. Zachowały się także Listy Apoloniusza, choć ich autorstwo bywa kwestionowane. Przypisuje mu się również odnalezienie i publikację Tablicy szmaragdowej, choć współczesne badania sugerują jej arabskie pochodzenie.
Jego działalność wśród ludzi obejmowała nauczanie, uzdrawianie oraz reformowanie kultów, co przyczyniło się do jego wizerunku jako postaci obdarzonej boskością. Sam twierdził, że jest Synem Bożym. Życie i osiągnięcia Apoloniusza zostały szczegółowo opisane przez Flawiusza Filostrata w dziele Żywot Apolloniosa z Tyany, napisanym na zlecenie cesarzowej Julii Domny w III wieku n.e.
Podsumowanie
- Urodziny: 15 n.e. w Tianie, Kapadocja
- Śmierć: 98 n.e. w Efezie
- Filozofia: Neopitagoreizm, teozoficzny gnostycyzm
- Działalność: Cudotwórstwo, nauczanie, reformowanie kultów
- Publikacje: Biografia Pitagorasa, O ofiarach, Listy
- Znany z: Żywot Apolloniosa z Tyany Flawiusza Filostrata
