Wyżyna Łódzka
Wyżyna Łódzka to obszar geograficzny, który rozciąga się z południowopolskich wyżyn (wysokość około 300 m n.p.m.) w kierunku północnym, docierając do pradoliny Warszawsko-Berlińskiej (poniżej 100 m n.p.m.). To wzniesienie znacząco wpływa na otaczające niziny, wrzynając się w dolinę Warty od zachodu oraz w dolinę Pilicy od wschodu, co tworzy dział wodny I rzędu między dorzeczami Wisły i Odry.
Historia i Terminologia
Nazwa „Wyżyna Łódzka” pojawiła się w literaturze geograficznej po raz pierwszy w 1927 roku. Po II wojnie światowej termin ten zyskał popularność dzięki pracom łódzkiego geomorfologa Jana Dylika. W kolejnych latach wielu naukowców z Łodzi zaczęło używać tej nazwy. W ostatnich latach jednak zauważalna jest tendencja do unikania określenia „Wyżyna Łódzka” z powodu niewypełniania przez ten obszar wszystkich kryteriów wyżyn. W związku z tym pojawiły się alternatywne nazwy:
- Wzniesienia Łódzkie
- Wysoczyzna Łódzka
- Garb Łódzki
Wyżyna Łódzka jest pojęciem najszerszym, obejmującym zarówno Wzniesienia, jak i Wysoczyznę Łódzką. Ta sytuacja prowadzi do pewnego zamieszania terminologicznego, które powstało w wyniku dążenia do usunięcia „Wyżyny Łódzkiej” z użycia w literaturze.
