Zasada Alleego
Zasada Alleego to koncepcja ekologiczna opracowana w 1931 roku przez Wardera C. Alleego. Zasada ta sugeruje, że zarówno zbyt duża, jak i zbyt mała liczba osobników w populacji zwierzęcej może wpływać negatywnie na jej rozwój. Alleego podkreślał znaczenie struktury przestrzennej populacji, wskazując, że korzystna jest jej koncentracja.
Hipoteza ta uzupełnia zasadę tolerancji ekologicznej Shelforda, która opiera się na analizie dostępności zasobów w siedlisku. Alleego zwracał uwagę, że zdolności przeżycia organizmów, zarówno prostych, jak i bardziej złożonych, takich jak ludzie, są ściśle związane z ich zachowaniami społecznymi.
Behawioralne podstawy
W swoich badaniach Allee wykazał, że współpraca między osobnikami jest kluczowa dla przetrwania, co przyczyniło się do zrozumienia biologicznych podstaw konfliktów oraz potrzeby współdziałania w społeczeństwie. Jego prace przyczyniły się do sformułowania tzw. „etyki naturalistycznej”.
Allee był także krytykowany przez niektórych ekologów, takich jak Eugene Odum, za swoje poglądy, które odbiegały od dominujących teorii ekologicznych.
Podsumowanie
Zasada Alleego jest ważnym wkładem w zrozumienie dynamiki populacji oraz roli interakcji społecznych w przetrwaniu gatunków. Jego badania podkreślają znaczenie współpracy i struktur społecznych w ekologii i socjologii.
Bibliografia
- W.C. Allee, prace dotyczące zachowań społecznych w biologii.
- Eugene Odum, krytyka zasad Alleego.
Kategoria: Socjologia miasta, Psychologia społeczna, Ekologia
