Zakres Tolerancji Ekologicznej
Zakres tolerancji to przedział wartości czynnika abiotycznego, w obrębie którego organizm wykazuje tolerancję ekologiczną. Obejmuje on dwie wartości skrajne:
- Dolny punkt krytyczny – minimum tolerancji;
- Górny punkt krytyczny – maksimum tolerancji.
Przekroczenie tych wartości prowadzi do zahamowania procesów życiowych, a w rezultacie do śmierci organizmu. W obrębie zakresu tolerancji można wyróżnić różne strefy:
- Strefy letalne (pessimum) – organizm egzystuje na granicy przeżycia;
- Strefy pejus – organizm ma możliwość wzrostu;
- Strefa optimum – najbardziej korzystne warunki dla rozmnażania się organizmu.
Krzywa tolerancji może przyjmować różne kształty w zależności od wieku organizmu, przy czym formy dojrzałe zazwyczaj wykazują szerszy zakres tolerancji. Zakresy tolerancji różnych czynników tworzą niszę ekologiczną. Wpływ czynników środowiskowych na organizmy i populacje opisuje prawo minimum Liebiga oraz zasada tolerancji ekologicznej Shelforda.
Organizmy o szerokim zakresie tolerancji nazywamy eurybiontami, natomiast te o wąskim zakresie tolerancji określamy jako stenobionty.
Bibliografia
- Źródło 1
- Źródło 2
- Źródło 3
Kategoria: Tolerancja ekologiczna
