Wojna krzyżacko-litewska (1344–1347)
Wojna krzyżacko-litewska, która miała miejsce w latach 1344–1347, była wynikiem ekspansywnych działań Zakonu Krzyżackiego, który dążył do zdobycia terytoriów litewskich. Mimo wieloletnich starań, Krzyżacy napotkali znaczny opór ze strony Litwy, co prowadziło do stagnacji ich potęgi.
Rozpoczęcie walk
W 1342/1343 roku Zakon Krzyżacki założył nowe komturie w Wystruci i Sątocznie, co oznaczało intensyfikację działań na wschodzie. Głównym celem było zdobycie Żmudzi, kluczowego obszaru dla rozwoju państwa krzyżackiego.
Wyprawa wielkiego mistrza Ludolfa Königa von Wattzau, która miała miejsce na przełomie 1344/1345 roku, zakończyła się niepowodzeniem. Słabe warunki pogodowe i błędne informacje o ruchach wojsk litewskich przyczyniły się do klęski Krzyżaków.
Kolejne starcia
3 listopada 1345 roku Litwini, pod dowództwem Olgierda i Kiejstuta, zdobyli Kętrzyn. W odpowiedzi, Heinrich Dusemer zorganizował dwie zimowe wyprawy w 1346 roku, które również nie przyniosły sukcesów. Litwini kontynuowali ataki, niszcząc tereny krzyżackie.
W grudniu 1346 roku Zakon zorganizował odwetową wyprawę z udziałem rycerzy z Anglii i Francji, jednak nie zakończyła się ona powodzeniem. Litwini, wykorzystując sytuację, najechali Sambię, co doprowadziło do poważnych strat po stronie krzyżackiej.
Skutki wojny
- Zahamowanie rozwoju osadnictwa krzyżackiego na zagrożonych terytoriach.
- Rozwiązanie komturstwa w Sątocznie i Wystruci.
- Powrót Zakonu do podziału terytorialnego sprzed 1343 roku.
Wojna krzyżacko-litewska w latach 1344–1347 ukazuje trudności Zakonu w podboju Litwy, co miało długofalowe konsekwencje dla jego dalszych działań na tym obszarze.
