Mariner 2
Mariner 2 (pl. Żeglarz 2) to pierwsza pomyślnie wystrzelona sonda kosmiczna programu Mariner NASA, która 14 grudnia 1962 roku zbliżyła się do Wenus. Sonda wykazała, że Wenus obraca się w kierunku przeciwnym do ruchu wokół Słońca. Utraciła funkcjonalność 3 stycznia 1963 roku i obecnie pozostaje na orbicie heliocentrycznej.
Przebieg misji
Start sondy miał miejsce 27 sierpnia 1962 roku. Po udanym wystrzeleniu i odpaleniu rakiety Agena B, sonda weszła na orbitę okołoziemską, a następnie na orbitę heliocentryczną. W trakcie lotu do Wenus przeprowadzano różne manewry, takie jak korygowanie orbity oraz uruchamianie instrumentów naukowych.
Zbliżenie do Wenus
- Najmniejsza odległość od Wenus wyniosła 34 773 km, a badania trwały 42 minuty.
- Ostatnia transmisja z sondy została odebrana 3 stycznia 1963 roku.
Osiągnięcia naukowe
- Pierwsze pomiary wiatru słonecznego oraz pyłu międzyplanetarnego.
- Obserwacje rozbłysków słonecznych i promieniowania kosmicznego.
- Badania radiometryczne Wenus, które dowiodły wysokich temperatur na powierzchni.
- Wykazanie braku mierzalnego pola magnetycznego wokół Wenus.
Budowa i zasilanie
Korpus sondy miał kształt heksagonalny i wymiary 3,66 m długości oraz 1,04 m szerokości. Zasilana była przez panele ogniw słonecznych, które generowały średnio 220 W energii elektrycznej.
Łączność i napęd
Do łączności wykorzystano nadajnik o mocy 3 W oraz kilka anten. Głównym silnikiem korygującym orbitę był rakietowy silnik wsteczny o ciągu 225 N.
Instrumenty naukowe
Sonda była wyposażona w różne przyrządy, w tym radiometry, magnetometry, detektory pyłu oraz spektrometry. Instrumenty te zbierały dane przez cały czas trwania misji, co pozwoliło na przeprowadzenie szczegółowych badań.
Podsumowanie
Mariner 2 znacząco przyczynił się do poznania Wenus i wiatru słonecznego. Jego misja dostarczyła cennych informacji, które wpłynęły na dalsze badania planetarne.
