Rabarbar ogrodowy
Rabarbar ogrodowy (Rheum rhaponticum L.) jest byliną z rodziny rdestowatych, pochodzącą z Azji Środkowej, Bułgarii i południowej Syberii. W Polsce uprawiany jest często w połączeniu z rabarbarem kędzierzawym, tworząc hybrydę R. × hybridum.
Morfologia
Rabarbar osiąga wysokość do 1,5 m. Posiada grube kłącze, zwane karpą, z którego wyrastają korzenie spichrzowe. Młode rośliny rozwijają korzeń palowy, a z pąków na szczycie karpy wyrastają liście i pędy. Roślina przechodzi w stan spoczynku do grudnia.
- Łodyga: W pierwszych dwóch latach jest krótka i rozgałęziona, pęd kwiatostanowy może osiągać do 2 m.
- Liście: Długie ogonki mogą być czerwone, różowe lub zielone. Charakteryzują się bruzdowanym ogonkiem i słabo kędzierzawym brzegiem.
Kulinaria i wpływ na zdrowie
Rabarbar jest popularnym dodatkiem do soków, kompotów oraz wypieków. Ma kwaskowaty smak i może być spożywany na surowo z cukrem. Zawiera dużo żelaza oraz kwasów organicznych, ale liście rośliny zawierają wysokie stężenie kwasu szczawiowego, co może prowadzić do poważnych zatruć, w tym do śmierci.
Wartości odżywcze
Rabarbar jest niskokaloryczny, zawiera:
- Wartość energetyczna: 62 kJ
- Białka: 0,5 g
- Węglowodany: 4,6 g
- Tłuszcze: 0,1 g
- Woda: 94,1 g
- Witamina C: 9,0 mg
- Żelazo: 0,6 mg
Uprawa
Rabarbar rozmnaża się głównie przez podział karpy w marcu. Nasiona nie zachowują cech rośliny macierzystej. Odcinki karpy sadzi się na głębokość 5 cm. Ogonki liściowe można zbierać dopiero w drugim roku uprawy. Kwiatostany powinny być usuwane, aby nie osłabiały rośliny. Rabarbar wymaga wilgotnych, głębokich gleb, silnego nawożenia, a zbiór odbywa się od maja do lipca, przy czym nie należy zbierać więcej niż 1/3 liści z każdej rośliny.
Przypisy
Rabarbar ogrodowy to roślina ceniona w kulinariach oraz medycynie, ale jej liście mogą być niebezpieczne dla zdrowia.
