Pociski Podkalibrowe
Pociski podkalibrowe to amunicja, której głowica bojowa ma średnicę mniejszą niż kaliber broni, z której jest wystrzeliwana. W celu dopasowania do średnicy lufy, pociski te wykorzystują odrzucany po wystrzeleniu sabot.
Te pociski charakteryzują się dużą prędkością wylotową, co jest efektem ich konstrukcji. Dzięki zastosowaniu sabota, pocisk ma większy kaliber podczas wystrzału, co umożliwia lepsze wykorzystanie gazów prochowych. Po opuszczeniu lufy, sabot jest odrzucany, a kontynuuje lot tylko rdzeń pocisku, który ma mały przekrój, co minimalizuje opór aerodynamiczny.
Zastosowanie i Skuteczność
Pociski podkalibrowe są najczęściej stosowane w armatach czołgowych do zwalczania pojazdów pancernych. Osiągają prędkość do 1800 m/s (6480 km/h), co pozwala im na skuteczne przebicie pancerza rdzeniem. Po penetracji, pocisk rozpryskuje się wewnątrz kadłuba, rażąc załogę atakowanego pojazdu.
Czynniki Wpływające na Skuteczność
- Wysoka gęstość pocisku roboczego (prawie 2x większa niż ołów) – zwiększa kumulację masy i energii kinetycznej.
- Duża twardość materiału pocisku roboczego.
- Mały przekrój roboczy, co umożliwia „punktową” kumulację energii podczas penetracji.
- Rozpryskiwanie się i samozapłon we wnętrzu zaatakowanego czołgu (zubożony uran).
- Małe opory aerodynamiczne w czasie lotu.
Warto zauważyć, że pociski podkalibrowe mogą odbijać się od pancerzy, gdy są one pod ostrym kątem w stosunku do toru lotu. Zasada ta dotyczy szczególnie pancerzy stalowych, podczas gdy w przypadku osłon kompozytowych skuteczniejsze są płyty pionowe.
Podsumowanie
Pociski podkalibrowe to zaawansowana amunicja o wysokiej skuteczności, szczególnie w kontekście walki z opancerzonymi pojazdami. Ich konstrukcja i właściwości fizyczne sprawiają, że są one istotnym elementem współczesnych systemów uzbrojenia.
