Holograficzny Dysk Uniwersalny (HVD)
Holograficzny Dysk Uniwersalny (HVD) to nowoczesna technologia nośników optycznych, która teoretycznie może przechować do 6 TB danych na jednej płycie. HVD umożliwia zapis danych w trójwymiarowej przestrzeni dysku o średnicy 10 lub 12 cm, korzystając z dwóch rodzajów laserów: zielonego o mocy 1 W oraz czerwonego.
Budowa HVD
Struktura HVD składa się z kilku warstw:
- Warstwa poliwęglanowa
- Warstwa fotopolimerowa (z danymi)
- Warstwy dystansujące
- Warstwa dichroiczna
- Aluminiowa warstwa odbijająca
- Podłoże przezroczyste
Historia rozwoju HVD
Interes w wykorzystaniu holografii do przechowywania danych sięga lat 80. XX wieku, kiedy to firma IBM rozpoczęła prace nad urządzeniami do zapisu holograficznego. Początkowe rozwiązania były jednak mało praktyczne, zajmując dużo miejsca i wymagając dużej mocy laserów. Równolegle, rosyjskie ośrodki badawcze podejmowały prace nad holograficznymi nośnikami, jednak napotykały liczne trudności technologiczne.
Przełom nastąpił 16 września 2004 roku, kiedy to firma Optware zaprezentowała nośniki do zapisu holograficznego oraz moduł głowicy zapisu/odczytu na konferencji COST Action P8. Obecnie technologią HVD zajmuje się HSD Forum, organizacja skupiająca firmy zainteresowane rozwojem holografii.
Podsumowanie
Holograficzny Dysk Uniwersalny to innowacyjna technologia, która obiecuje znaczące możliwości w zakresie przechowywania danych. Historia jego rozwoju pokazuje, że mimo trudności, holografia ma potencjał, aby zrewolucjonizować rynek nośników optycznych.
