Ewa Konstancja Grodecka
Ewa Konstancja Grodecka, ps. „Magda” (15 lutego 1904 – 1 listopada 1973) była doktorem historii, instruktorką harcerską oraz harcmistrzyni Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP).
Życiorys
Urodziła się w Warszawie w rodzinie Józefa Ksawerego i Katarzyny Stempkowskiej. W 1922 roku ukończyła Państwowe Gimnazjum im. Emilii Plater, a następnie podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, które zakończyła doktoratem z historii wychowania w 1931 roku.
Grodecka była aktywna w harcerstwie, zakładając XV WDH w Utracie i pełniąc funkcje komendantki V Hufca Mazowieckiego oraz Chorągwi Mazowieckiej Harcerek. Związana z Przysposobieniem Wojskowym Kobiet, była również członkinią Głównej Kwatery Harcerek ZHP oraz redaktorką „Skrzydeł”. W latach 1932–1935 pracowała w szkole instruktorek na Buczu, a jej działalność znacząco wpłynęła na rozwój drużyn wędrowniczek i kształcenie kadry harcerskiej.
W okresie okupacji była oficerem Armii Krajowej i członkinią Komendy Pogotowia Harcerek. Prowadziła dom dla dzieci ofiar wojny oraz internat dla dziewcząt w Warszawie. W 1944 roku, jako kapitan ps. „Magda”, uczestniczyła w powstaniu warszawskim.
Po wojnie Grodecka organizowała opiekę nad osieroconymi dziećmi i przez wiele lat pracowała w Polskim Związku Niewidomych. Zmarła w wyniku wypadku drogowego, a jej pogrzeb odbył się na cmentarzu Powązkowskim. Materiały archiwalne dotyczące jej życia znajdują się w PAN Archiwum w Warszawie.
Odznaczenia
- Krzyż Armii Krajowej
- Złota Odznaka Honorowa Polskiego Związku Niewidomych (1969)
Publikacje
- Ćwiczenia i gry (1930)
- Tropem zastępu „Żurawi” (1933)
- Rzeka (1935)
- Nasze siostry, nasze patronki (1937)
- O metodzie harcerskiej i jej stosowaniu (1937)
- Pierwsze ćwierćwiecze Harcerstwa Żeńskiego. Materiały do historii (1937-1938)
- Bucze Harcerskie (1938)
- Historia niewidomych polskich w zarysie (1960)
