Przybitka – element w broni palnej oddzielający ładunek miotający od pocisku.
W broni rozdzielnego ładowania
W historycznych systemach broni odprzodowej przybitka była elementem umieszczanym w lufie, pomiędzy ładunkiem miotającym a pociskiem. Jej głównym celem było zapobiegnięcie bezpośredniemu kontaktowi płomienia z pociskiem, co mogło prowadzić do jego nadtopienia oraz zaolejenia lufy. Ubijanie ładunku z przybitką za pomocą stempla zwiększało gęstość ładunku, co z kolei podnosiło efektywność eksplozji. Przybitki wytwarzano z różnych materiałów, takich jak tkaniny, papier czy filc, w formie krążków o średnicy odpowiadającej kalibrowi lufy. W miarę rozwoju technologii i wprowadzenia papierowych patronów, funkcja przybitki została przejęta przez papierową tuleję naboju.
W nabojach zespolonych
W przypadku nabojów zespolonych, przybitka działa jako uszczelnienie lufy, zapobiegając ucieczce gazów prochowych. Dzięki temu cała energia gazu jest wykorzystywana do zwiększenia prędkości śrutu. W przeszłości przybitki były wykonywane z filcu, obecnie stosuje się głównie włókniny syntetyczne lub tworzywa sztuczne w formie koszyka z uszczelnionym dnem.
Podsumowanie
- Przybitka oddziela ładunek miotający od pocisku w broni palnej.
- W broni odprzodowej zapobiega kontaktowi płomienia z pociskiem.
- W nabojach zespolonych uszczelnia lufę, zwiększając efektywność strzału.
