Stanisław Moniuszko
Stanisław Moniuszko (25 stycznia 1905 – 4 czerwca 1993) był harcmistrzem oraz współtwórcą powojennego harcerstwa w Białymstoku. Jego działalność w harcerstwie rozpoczęła się w 1926 roku w 3. Białostockiej Drużynie Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego.
Pomimo problemów ze wzrokiem, które uniemożliwiły mu podjęcie studiów oraz służby wojskowej, Moniuszko aktywnie uczestniczył w działalności harcerskiej. W 1935 roku uzyskał stopień podharcmistrza, a w 1939 roku – harcmistrza.
Działalność po II wojnie światowej
Po zakończeniu II wojny światowej, Moniuszko odegrał kluczową rolę w odbudowie Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) na Białostocczyźnie. Od stycznia 1945 do września 1948 pełnił funkcję komendanta Białostockiej Chorągwi ZHP.
W 1950 roku, po włączeniu ZHP do Związku Młodzieży Polskiej, Moniuszko opuścił harcerstwo, jednak powrócił do niego po październiku 1956. W swojej późniejszej działalności był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Chorągwi Białostockiej oraz brał udział w pracach komisji historycznej.
Odznaczenia
Stanisław Moniuszko został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
W 1998 roku, na cześć Moniuszki, Hufiec ZHP w Białymstoku przyjął jego imię.
Bibliografia
- Aleksander Dobroński, Moniuszko Stanisław, w: Harcerski słownik biograficzny, tom III (pod redakcją Janusza Wojtyczy), Warszawa 2012, s. 136–137
