Digambarowie w dźinizmie
Digambarowie (dewanagari: दिगंबर) to jeden z dwóch głównych kierunków w dźinizmie, obok śwetambarów. Ich nazwa w sanskrycie oznacza „odzianego w sferę nieba” i odnosi się do tradycji chodzenia nago, chociaż współcześnie członkowie tego odłamu również noszą ubrania, pozostawiając dawny zwyczaj tylko w niektórych klasztorach.
Doktryna
Podział na digambarów i śwetambarów zainicjowany został prawdopodobnie za czasów Mahawiry. Śwetambarowie nie przyjęli wszystkich reform, co doprowadziło do rozłamu, który nasilił się w II wieku n.e. Jeszcze do XI wieku istniały wspólne świątynie obu odłamów. W digambarskiej tradycji kobiety mają gorszą pozycję; nie mogą osiągnąć mokszy (wyzwolenia) ani zostać mniszkami. Ponadto, digambarowie nie posiadają kanonu świętych pism, twierdząc, że kanon dźinijski zaginął.
Przedstawiciele szkoły i ich dzieła
- Bhadrabahu (zm. 318 p.n.e.) – założyciel nurtu:
- Kalpasutra
- Niryukti
- Dristivada
- Samantabhadra (VI w n.e.):
- Aptamimansa
- Pudżjapada (ok. X–XI w n.e.)
- Nemiczandra (ok. X–XI w n.e.)
- Dewanandin
- Akalanka (ok. VIII w n.e.):
- Asztasati
Digambarowie są istotnym odłamem w tradycji dźinijskiej, z własnymi unikalnymi doktrynami i literaturą, które stanowią część bogatej historii tego religijnego kierunku.
