Cep bojowy
Cep bojowy to drzewcowa broń, która była używana w średniowieczu. Przypominała zwykły cep, lecz była zakończona żelazną sztabą lub kolcami, często połączonymi z rękojeścią za pomocą łańcucha. Używana przez piechotę do XVI wieku, znalazła również zastosowanie w powstaniach chłopskich w XVII wieku.
Specyfikacja
Przykładem cepa bojowego jest dębowy model, który był stosowany przez mieszczan do obrony murów miejskich do XVII wieku. Jego cechy to:
- Dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm.
- Bijak długości 70 cm, zestrugany na kształt ośmiokątny, okuty czterema stalowymi sztabkami.
- Każda stalowa sztabka przytwierdzona była w dwunastu miejscach za pomocą ćwieków, co zwiększało siłę rażenia.
- Górna część dzierżaka również była okuta.
- Ruchome połączenie dzierżaka z bijakiem wykonane z metalu.
Podobne bronie w innych kulturach
W Chinach używano broni podobnej do cepa bojowego, zwanej samjiegun, składającej się z trzech drewnianych części połączonych krótkim łańcuchem. W Japonii i na Okinawie stosowano cepy bojowe, takie jak nunczako i chigiriki, które najczęściej składały się z dwóch 30-centymetrowych pałek połączonych łańcuchem lub sznurem. Istniały również różne warianty, w tym te z dodatkowymi pałkami.
Wnioski
Cep bojowy oraz jego odpowiedniki w innych kulturach stanowią interesujący element historii broni drzewcowej. Dziś techniki walki z użyciem tych broni są nauczane w wielu szkołach sztuk walki.
Bibliografia
- PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001.
