Jānis Bērziņš-Ziemelis
Jānis Bērziņš-Ziemelis, znany także jako Jan Antonowicz Berzin, był łotewskim komunistą i dyplomatą, urodzonym 11 października 1881 roku. Zmarł 29 sierpnia 1938 roku w wyniku egzekucji w Kommunarce pod Moskwą.
Życiorys
Bērziņš-Ziemelis pochodził z rodziny chłopskiej w guberni inflanckiej i był nauczycielem z zawodu. Jego działalność polityczna rozpoczęła się w 1902 roku, kiedy to dołączył do Socjaldemokratycznej Robotniczej Partii Rosji, pełniąc funkcję sekretarza oddziału petersburskiego. W 1908 roku wyemigrował na Zachód, a w 1915 roku uczestniczył w konferencji w Zimmerwaldzie.
W 1917 roku został członkiem Komitetu Centralnego SDPRR. W 1918 roku objął stanowisko przedstawiciela Rosji Sowieckiej w Szwajcarii, jednak jego misja zakończyła się wydaleniem przez Bundesrat z powodu oskarżeń o szpiegostwo. W 1919 roku został ministrem oświaty w komunistycznym rządzie Łotwy, a także sekretarzem generalnym Kominternu.
Po rezygnacji z tej funkcji, Bērziņš-Ziemelis pełnił liczne misje dyplomatyczne w Europie, w tym w Helsinkach, Londynie i Wiedniu. W 1927 roku został mianowany pełnomocnikiem przy rządzie Ukraińskiej SRR, a w 1932 roku objął stanowisko szefa Archiwum Państwowego ZSRR oraz redaktora gazety Krasnyj Archiw.
W okresie „wielkiej czystki” został aresztowany 24 grudnia 1937 roku przez NKWD, oskarżony o działalność kontrrewolucyjną. Został skazany na śmierć 29 sierpnia 1938 roku i stracony tego samego dnia, a jego ciało pochowano anonimowo w Kommunarce. Zrehabilitowany został 29 lutego 1956 roku przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR.
