Królestwo Jamhad
Jamhad, znane również jako Jamchad, było jednym z najpotężniejszych państw w starożytnej Syrii, którego stolicą było Halab (dzisiejsze Aleppo). Królestwo zostało założone pod koniec XIX wieku p.n.e. przez semickich Kananejczyków. Jamhad dominowało nad północną Syrią aż do XVII wieku p.n.e., kiedy to miały miejsce najazdy Hetytów oraz powstanie huryckiego imperium Mitanni.
Królowie Jamhadu
- Sumu-epuh (ok. 1809-1780 p.n.e.)
- Jarim-Lim I (ok. 1781-1765 p.n.e.)
- Hammurapi I (ok. 1765-1761 p.n.e.)
- Abba-El (ok. 1761-? p.n.e.)
- Jarim-Lim II (połowa XVIII w. p.n.e.)
- Nikmepa (druga połowa XVIII w. p.n.e.)
- Irkabtum (druga połowa XVIII w. p.n.e.)
- Jarim-Lim III (druga połowa XVIII w. p.n.e.)
- Hammurapi II (druga połowa XVIII w. p.n.e.)
Źródła
Marek Stępień, Kodeks Hammurabiego, Wydawnictwo ALFA, Warszawa 2000, s. 154.
Jamhad stanowi ważny element w historii starożytnej Syrii, a jego królowie przyczynili się do rozwoju regionu. Państwo to miało znaczący wpływ na polityczne i kulturowe aspekty tej części świata w czasach swojej dominacji.
