Bronisław Półturzycki
Bronisław Półturzycki, właściwie Bronisław Połtorżycki (20 grudnia 1894 – 14 kwietnia 1969), był polsko-tatarskim dowódcą wojskowym, generałem dywizji Wojska Polskiego oraz generałem porucznikiem Armii Radzieckiej. Urodził się w Nieświeżu, a zmarł w Moskwie. Był weteranem I i II wojny światowej oraz rosyjskiej wojny domowej, a także posłem na Sejm PRL z okręgu Bydgoszcz.
Życiorys
Pochodził z rodziny polskich Tatarów. Po ukończeniu gimnazjum w Słucku w 1914 roku zdobył wykształcenie wojskowe w Szkole Oficerskiej w Czugujewie. W czasie I wojny światowej służył w 12 Fińskim Pułku Strzelców, gdzie odniósł rany. Po rewolucji październikowej wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie pełnił różne funkcje wojskowe.
W 1943 roku dowodził 166 Dywizją Piechoty na froncie radziecko-niemieckim, a po wojnie zajmował się organizacją i szkoleniem wojsk w Polsce. W 1945 roku awansował na generała dywizji, a następnie dowodził Pomorskim Okręgiem Wojskowym do 1953 roku. Po zakończeniu służby wojskowej w 1956 roku, osiedlił się w Moskwie.
Życie prywatne
Był żonaty z Tatarką Zinaidą Bikućko, z którą miał syna Józefa oraz dwie córki. Był znany z dbałości o szczegóły oraz archaicznego stylu mowy.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 1956
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1945
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy – 1945
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 1945
- Order Sztandaru Pracy I klasy – 1954
- Złoty Krzyż Zasługi – 1946
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – 1954
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” – 1966
- Order Lenina (ZSRR)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
Podsumowanie
Bronisław Półturzycki był znaczącą postacią w historii polskiego i radzieckiego wojska, odgrywając kluczową rolę w licznych konfliktach zbrojnych oraz w organizacji sił zbrojnych w Polsce po II wojnie światowej. Jego życie i kariera odzwierciedlają złożoność relacji między Polską a ZSRR oraz wpływ, jaki miał na rozwój ludowego Wojska Polskiego.
