Reklama
Dzisiaj jest 10 stycznia 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł
Reklama
Reklama
Reklama

Iwo Odrowąż

Iwo Odrowąż

Iwo Odrowąż herbu Odrowąż (około 1160 – 21 lipca 1229) był kanclerzem Leszka Białego oraz biskupem krakowskim od 1218 roku. Jego wybór na to stanowisko został zatwierdzony przez papieża 29 września 1218 roku.

Reklama

Życiorys

Iwo pochodził z rodziny Odrowążów, mającej swoje korzenie w dzisiejszym powiecie koneckim. Wczesne lata spędził w Końskich, a jego ojcem był Saul Odrowąż. W młodości kształcił się w Paryżu i Włoszech, gdzie miał kontakt z przyszłymi papieżami, Honoriuszem III i Innocentym III.

Po śmierci Henryka Kietlicza, Iwo starał się o stanowisko arcybiskupa gnieźnieńskiego, uzyskując papieską bullę z 4 listopada 1219, jednak ostatecznie musiał zrezygnować i powrócić do Krakowa.

Reklama

Działalność jako biskup

W latach 1220–1224, jako biskup krakowski, zainicjował budowę kościoła pod wezwaniem św. Mikołaja w Końskich oraz ustanowił tam parafię. W 1229 roku ufundował także kościół w Daleszycach.

W 1222 roku, dzięki jego staraniom, do Polski przybył zakon dominikanów z Bolonii, w którego składzie był św. Jacek Odrowąż. Iwo sprowadził również zakon duchaków na Prądnik oraz założył klasztor cystersów w Kacicach, przeniesiony później do Mogiły.

Jako biskup, Iwo Odrowąż wspierał rozwój osadnictwa i dokonywał nadania ziem dla klasztorów cysterskich oraz norbertańskich. Ufundował również dwa kościoły w Krakowie: pw. św. Ducha i pw. św. Krzyża. Posiadał najstarszą znaną polską prywatną bibliotekę, którą w testamencie przekazał katedrze wawelskiej.

Ostatnie lata i śmierć

W 1226 roku doszło do konfliktu między Iwonem a Wawrzyńcem, który zakończył się jego demonstracyjnym opuszczeniem synodu. W 1228 roku uczestniczył w wiecu z Władysławem III Laskonogim. Papież mianował go rozjemcą w sporze granicznym między biskupstwem wrocławskim a ołomunieckim, jednak nie udało mu się wrócić do kraju. Zmarł w Modenie 12 lipca 1229 roku.

Jego ciało zostało sprowadzone do Krakowa i pochowane w kościele dominikańskim św. Trójcy. Do początku XIX wieku czczono go jako błogosławionego, a kult był szczególnie silny w klasztorze dominikanów w Krakowie.

Reklama
Reklama