Johannes Stark (1874-1957) – niemiecki fizyk, laureat Nagrody Nobla.
Życiorys
Johannes Stark był profesorem na kilku uczelniach, w tym politechnice w Akwizgranie oraz uniwersytetach w Greifswaldzie i Würzburgu. Jego badania koncentrowały się na fizyce atomowej. W 1913 roku odkrył zjawisko rozszczepienia linii spektralnych, znane jako efekt Starka, które dotyczyło przesunięcia linii widmowych w wyniku oddziaływania pola elektrycznego. Zajmował się także wyładowaniami elektrycznymi w gazach.
Stark był również zainteresowany zasadą względności i skwantowaniem energii. W 1907 roku zaprosił Alberta Einsteina do współpracy nad artykułem przeglądowym, co przyczyniło się do rozwoju ogólnej teorii względności. W swoich pracach odnosił się do teorii Lorentza oraz zależności energii od masy.
Jednak w późniejszych latach Stark stał się przeciwnikiem relatywistycznej teorii Einsteina i przyjął antysemickie oraz nazistowskie poglądy. Wspierał ideę „niemieckiej fizyki” (Deutsche Physik), co zyskało mu przychylność władz III Rzeszy. Po II wojnie światowej został skazany na cztery lata więzienia przez sąd denazyfikacyjny.
Przypisy
- Odkrycie efektu Starka w 1913 roku.
- Nobel w dziedzinie fizyki w 1919 roku.
- Zaangażowanie w rozwój ogólnej teorii względności.
- Sprzeciw wobec teorii Einsteina i wspieranie idei „niemieckiej fizyki”.
- Skazanie w 1947 roku za działalność nazistowską.
