Sztuka dla sztuki
Termin „sztuka dla sztuki” odnosi się do idei, że sztuka powinna być celem samym w sobie, niezależnym od innych funkcji, takich jak edukacja czy polityka. Koncepcja ta pojawiła się w polskim i europejskim modernizmie, a jej pierwsze użycie miało miejsce w 1818 roku w książce O prawdzie, o dobru i o pięknie autorstwa Victora Cousina.
Hasło to stanowiło sprzeciw wobec utylitaryzmu w sztuce, nawołując do tworzenia dzieł doskonałych w swojej formie, bez nadawania im dodatkowego znaczenia. Wśród zwolenników tej idei byli m.in.:
- Oscar Wilde
- Théophile Gautier
- Stanisław Przybyszewski
- Zenon Przesmycki
Przykładem twórczości Przybyszewskiego, która ukazuje ten nurt, jest jego dzieło Confiteor.
