Monochromatyczność
Monochromatyczność odnosi się do promieniowania elektromagnetycznego o ściśle określonej częstotliwości (długości fali). Idealne fale monochromatyczne charakteryzują się stałą częstotliwością i amplitudą, co w praktyce jest niemożliwe do osiągnięcia.
Fale o niewielkim przedziale częstotliwości mają właściwości zbliżone do fal monochromatycznych i określane są jako quasi-monochromatyczne. Stopień monochromatyczności realnych fal definiuje się na podstawie szerokości linii widmowej, mierzonej jako stosunek szerokości linii w połowie wysokości do częstotliwości linii.
Zakresy i zastosowania
Monochromatyczność najczęściej odnosi się do promieniowania elektromagnetycznego w zakresie widzialnym, ale może dotyczyć również innych zakresów fal. Urządzenia generujące promieniowanie monochromatyczne o wysokim stopniu monochromatyczności to lasery. Przed wynalezieniem laserów, do wytwarzania światła monochromatycznego wykorzystywano linie atomów w gazach rozrzedzonych.
Szerokość naturalna linii emisyjnej atomów jest wynikiem różnych czynników, takich jak czas życia atomu w stanie wzbudzenia, interakcje z innymi atomami oraz wpływ pól elektrycznych i magnetycznych. Dodatkowo, efekt Dopplera związany z ruchem emitujących atomów również wpływa na szerokość linii.
W codziennym ujęciu, promieniowanie widzialne o właściwościach zbliżonych do monochromatycznych określane jest jako barwa prosta.
Przypisy
Kategoria: Teoria koloru
