Julia Keilowa, znana projektantka i rzeźbiarka działająca w okresie II Rzeczypospolitej, stała się fenomenem swoich czasów. Prezentowała swoje dzieła na wystawach zarówno krajowych, jak i międzynarodowych, współpracowała z najważniejszymi producentami platerów i utrzymywała relacje z elitą towarzyską przedwojennej Warszawy. Życie osobiste również odgrywało istotną rolę; była żoną i matką. Niestety, jej błyskotliwa kariera przerwała niespodziewana śmierć w 1942 roku, a projekty, za które zdobyła znaczące nagrody, popadły w zapomnienie przez wiele lat.
NOWE CZASY I EMANCYPACJA KOBIET
Weronika Waldon zwraca uwagę, że Julia Keilowa znakomicie wpasowała się w tzw. „nowe czasy”. Po I wojnie światowej nastąpił istotny wzrost znaczenia projektowania, zwłaszcza w kontekście przedmiotów użytkowych. Młoda artystka miała odpowiednie przygotowanie, by skorzystać z nadarzających się możliwości i w pełni wykorzystać szansę, jaką oferowały jej czasy. Małgorzata Czyńska przypomina, że Keilowa, z domu Ringel, urodziła się w 1902 roku w Stryju w rodzinie żydowskiej, która kładła duży nacisk na edukację i rozwój intelektualny.
RODZINNE TRADYCJE I EDUKACJA
Rodzina Ringelów była otwarta na świat, obfitując w książki i wykształcone osobistości. Julia i jej starsza siostra, Celina, uczęszczały do prestiżowych szkół we Lwowie, a Celina zdobyła nawet doktorat z chemii. Julia jednak zrezygnowała z chemii na rzecz sztuki, studiując w Państwowej Szkole Przemysłowej. Jej pasja do rzeźby była również akceptowana przez męża, Ignacego Keila, z którym miała syna, Marcela. Po urodzeniu wróciła do rzeźbienia, co w tamtych czasach było odejściem od normy.
PASJA I DOROBEK TWÓRCZY
Niestety, przez długi czas Keilowa była zapomniana. Materiału o niej jest zaskakująco mało – dysponujemy jedynie kilkoma zdjęciami oraz ograniczonymi informacjami. Powrotem do zainteresowania jej twórczością stał się koniec lat 90. i początek lat 2000. Wtedy wiele obiektów błędnie przypisywano jej, co z kolei wzbudziło moje zainteresowanie jej biografią. W toku badań, rozmów z krewnymi oraz poszukiwań archiwalnych udało się wyłonić zarysy jej życia i kariery twórczej.
ANTYSEMITYZM I NAPIĘCIA SPOŁECZNE
W książce podejmuję również wątek antysemityzmu, z którym Julia Keilowa musiała się zmagać. Jej sztuka, choć doceniana, nie była wolna od nieprzychylnych komentarzy prasy. Przywołuję historię Emmy Roth, żydowskiej metaloplastyczki, której sukcesy również nie zabezpieczyły jej przed marginalizacją w obliczu narastających nastrojów antysemickich. Julia bacznie obserwowała te zmiany, a decyzje życiowe, takie jak chrzest syna, były odzwierciedleniem trudnych realiów tamtej epoki.
SUKCESY W ŚWIECIE PLATERÓW
W latach 20. i 30. Julia Keilowa zaczęła odnosić sukcesy w branży platerów, współpracując z czołowymi producentami, jak Fraget czy Norblin. Jej prace, które wpisywały się w światowe trendy, były szeroko reklamowane, prezentowane na wystawach oraz cieszyły się dużym uznaniem. Warto wspomnieć, że miała własną pracownię i jej nazwisko pojawiało się w prasie, co w tamtym czasie było niecodziennością dla kobiet.
KREACJA MARKI OSOBISTEJ
Keilowa wniosła do swojego wzornictwa unikalny styl. Łączyła wpływy różnych nurtów artystycznych, takich jak rosyjski konstruktywizm czy francuski klasycyzm. Jej umiejętności w pracy z metalem świadczyły o jej wyjątkowej klasie i kunszcie. Dziś jej projekty to rozpoznawalne ikony art déco.
ZALEGŁOŚCI I PAMIĘĆ
Życie i tragiczna śmierć Julii Keilowej pozostają od dawna owiane tajemnicą, a jej rodzina nie potrafiła przekazać wielu istotnych informacji. Po wojnie nastał czas milczenia i zapomnienia. Zmiany w modzie i stylu życia w komunistycznej Polsce przyczyniły się do marginalizacji sztuki z okresu II RP. Obecnie wiele przedmiotów jej autorstwa zyskuje na wartości, stając się obiektami pożądania na rynku antykwarycznym.
Warto zadać sobie pytanie, co by się wydarzyło, gdyby nie wybuch wojny. Julia miała przed sobą obiecującą przyszłość, a jej kariera mogła rozkwitnąć niczym najpiękniejszy kwiat w pełni lata. Niestety, historia potoczyła się inaczej, a my możemy tylko żałować, że talenty takich artystek jak Julia Keilowa przepadły na zawsze w mrokach zapomnienia.
