Polska Organizacja Harcerska (POH)
Polska Organizacja Harcerska (POH) funkcjonowała w latach 1985–1998. Jej założenie miało miejsce w Koninie, po tym jak kilku harcerzy zostało usuniętych z ZHP, m.in. za przyjście do kościoła w mundurach. Organizacja była kierowana przez działaczy związanych z NSZZ „Solidarność”, takich jak hm. Krzysztof Dobrecki, hm. Ryszard Stachowiak oraz phm. Wojciech Zaleski, a opiekunem środowiskowym był ks. Stanisław Waszczyński.
Rozwój i Działalność
W 1987 roku POH rozpoczęła wydawanie periodyku „Służba”, który był niecenzurowany. Organizacja spotykała się z represjami ze strony Służby Bezpieczeństwa oraz władz administracyjnych. Harcerze i instruktorzy byli przesłuchiwani, a dokumenty POH były konfiskowane.
Początkowo POH działała w Koninie, jednak z czasem rozwinęła swoje struktury w innych miejscowościach, takich jak:
- Włocławek (II Szczep w 1988)
- Lublin (III Szczep w 1988)
- Kwidzyn
- Susz
- Siedlce
- Błaszki
- Ząbkowice Śląskie
- Jedlnia-Letnisko
POH współpracowała z innymi niezależnymi organizacjami harcerskimi, takimi jak ZHR oraz Niezależna Drużyna im. Lisa-Kuli w Stalowej Woli. W Koninie powołała również Liceum Harcerskie, obecnie III LO.
Kluczowe Wydarzenia
W 1989 roku odbył się pierwszy Krajowy Kongres POH, a w 1990 organizacja została zarejestrowana. POH była inicjatorem Deklaracji Nieszawskiej, która dotyczyła jedności ruchu harcerskiego w III RP. W 1997 roku, podczas VI Kongresu, podjęto decyzję o rozwiązaniu organizacji, zalecając członkom wstępowanie do Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej.
W 30. rocznicę utworzenia POH powstał film dokumentalny poświęcony jej działalności.
Podsumowanie
Polska Organizacja Harcerska odegrała istotną rolę w historii harcerstwa w Polsce, wprowadzając innowacje oraz dążąc do jedności w ruchu harcerskim. Mimo trudności związanych z represjami, organizacja rozwijała się i współpracowała z innymi niezależnymi grupami.
