Unia w Wojnie Secesyjnej
Unia to termin odnoszący się do stanów, które pozostały w Stanach Zjednoczonych podczas wojny secesyjnej w latach 1861–1865, w przeciwieństwie do Skonfederowanych Stanów Ameryki (CSA). Stany Unii znane są również jako Północ lub pejoratywnie Jankesi. W trakcie konfliktu, Unia zachowała nazwę Stany Zjednoczone oraz liczbę gwiazdek na fladze.
Wśród stanów Unii wyróżniały się stany graniczne, gdzie niewolnictwo było legalne do czasu wprowadzenia trzynastej poprawki do Konstytucji. Stany te miały wątpliwe przynależności i były podzielone w kwestii lojalności, choć CSA rościła sobie do nich prawa.
Unia dysponowała własnymi siłami zbrojnymi, znanymi jako Armia Unii.
Stany Unii
- Connecticut
- Delaware – stan graniczny, jedyny, który nie graniczył z CSA
- Illinois
- Indiana
- Iowa
- Kalifornia
- Kansas
- Kentucky – stan graniczny
- Maine
- Maryland – stan graniczny
- Massachusetts
- Michigan
- Minnesota
- Missouri – stan graniczny
- Nevada – utworzona w 1864 roku
- New Hampshire
- New Jersey
- Nowy Jork
- Ohio
- Oregon
- Pensylwania
- Rhode Island
- Vermont
- Wirginia Zachodnia – stan graniczny, który odłączył się od konfederackiej Wirginii i powrócił do Unii w 1863 roku
- Wisconsin
Podsumowanie
Unia, jako zbiór stanów lojalnych wobec USA podczas wojny secesyjnej, odegrała kluczową rolę w konflikcie. Stany graniczne miały szczególne znaczenie z uwagi na ich ambiwalentne przynależności, co podkreślało złożoność sytuacji politycznej tamtych czasów.
