Kampania na Missisipi
Kampania na Missisipi to seria bitew lądowych i rzecznych, trwająca od lutego 1862 do lipca 1863, mająca na celu zdobycie kontroli nad doliną rzeki Missisipi podczas wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych. Zakończyła się sukcesem Unii dzięki zdobyciu Vicksburga, co umożliwiło jej panowanie nad całą rzeką.
Znaczenie Missisipi
Rzeka Missisipi była kluczowym szlakiem komunikacyjnym i transportowym, łączącym Północ z Południem. Jej kontrola miała strategiczne znaczenie, a walki o dominację nad nią były zacięte. Obie strony wykorzystywały nowoczesne środki walki, w tym okręty parowe i operacje desantowe.
Początki kampanii
W 1861 roku Unia rozpoczęła budowę Zachodniej Flotylli Kanonierek, by zdobyć kontrolę nad Missisipi. Flotylla, pod dowództwem komodora Andrew Hull Foote’a, miała swoją bazę w Cairo. Kluczowymi starciami były bitwy pod Belmont i na rzece Tennessee, gdzie flotylli wspierały wojska lądowe.
Walki na rzekach Tennessee i Cumberland
- Unia zdobyła Fort Henry oraz Fort Donelson.
- Prowadzono intensywne starcia z konfederackimi fortami.
Operacje pod Vicksburgiem
W 1862 roku flota Unii, po nieudanych próbach zdobycia Vicksburga, podjęła kolejne działania. W kwietniu 1863, pod dowództwem generała Granta, armia i flota połączyły siły, co doprowadziło do oblężenia Vicksburga. Miasto kapitulowało 4 lipca 1863.
Skutki kampanii
Zdobycie Vicksburga oraz Port Hudson w lipcu 1863 roku oznaczało całkowitą kontrolę Unii nad rzeką Missisipi, co znacząco osłabiło Konfederację i zablokowało jej dostęp do zaopatrzenia z zachodu.
Podsumowanie
Kampania na Missisipi była kluczowym działaniem w wojnie secesyjnej, które umożliwiło Unii zdobycie strategicznych pozycji. Kontrola nad rzeką miała istotne znaczenie dla przebiegu wojny oraz dla dalszych operacji militarnych.
