Linia wiecznego śniegu

Granica Wiecznego Śniegu

Granica wiecznego śniegu, znana również jako granica wieloletniego śniegu, to wysokość, powyżej której opad śniegu przewyższa jego topnienie w bilansie rocznym. W odpowiednich warunkach topograficznych, powyżej tej granicy mogą powstawać pola firnowe lodowców.

Czynniki wpływające na położenie granicy

Położenie granicy wiecznego śniegu jest uzależnione od kilku kluczowych czynników:

• Klimatyczne: średnia temperatura lata oraz ilość opadów atmosferycznych.
• Pogodowe: sezonowe zmiany wpływające na pokrycie śnieżne.
• Geomorfologiczne: rzeźba terenu, nachylenie i ekspozycja.

Wysokość granicy w różnych regionach

Wysokość, na której przebiega granica wiecznego śniegu, jest różna w zależności od lokalizacji:

• Regiony polarne: 200–1000 m n.p.m.
• Grenlandia i Antarktyda: często schodzi do poziomu morza.
• Strefa umiarkowana: 800–3200 m n.p.m.
• Strefa zwrotnikowa: 5000–6000 m n.p.m.
• Równik: obniża się do 4500–5000 m n.p.m. z powodu zwiększonych opadów.

Granica wiecznego śniegu w Tatrach

W Tatrach teoretyczna klimatyczna linia śnieżna znajduje się na wysokości około 2500–2800 m n.p.m. Na tych wysokościach warunki klimatyczne są podobne do tych, które występują na wysokości linii równowagi bilansowej współczesnych lodowców. Przebieg tej linii w Tatrach wyjaśnia brak lodowców w tym regionie.