Literatura Duńska
Literatura duńska obejmuje piśmiennictwo w języku duńskim oraz teksty łacińskie i runiczne. Wyróżnia się w niej różnorodne formy, od kronik po ballady.
Historia
Pierwsze zabytki duńskiego języka pisanego to runiczne zapisy z IX wieku, w tym kamienie runiczne z Jelling. Najstarsze teksty to łacińskie kroniki, jak Gesta Danorum autorstwa Saxo Grammaticusa z 1208 roku. W średniowieczu powstawały także ballady (folkeviser) oraz prawa Skanske Lov i Jyske Lov.
Pierwsze duńskie tłumaczenie Pisma Świętego, Biblia Chrystiana III, wydano w 1550 roku. Renesans przyniósł rozwój literatury świeckiej, z prekursorami takimi jak Ludvig Holberg. W okresie romantyzmu nastąpił powrót do kulturowych korzeni i narodowej tożsamości, z postaciami jak Adam Gottlob Oehlenschläger, autor hymnu narodowego Danii.
W drugiej połowie XIX wieku dominował realizm, a w literaturze pojawiły się takie postacie jak Søren Kierkegaard i Hans Christian Andersen. Wiek XIX zakończył się pesymizmem i symbolizmem, z pisarzami takimi jak Herman Bang i Henrik Pontoppidan, który zdobył Nagrodę Nobla w 1917 roku.
Grupy i Kierunki Literackie
- Herezja – ugrupowanie literackie związane z czasopismem „Heretica” (1948–1953)
- Realizm jutlandzki – nurt literacki z przełomu XIX i XX wieku, skupiający pisarzy pochodzenia chłopskiego.
