„`html
Irena Łuczyńska-Szymanowska
Data urodzenia: 15 lipca 1890, Góra Kalwaria
Data śmierci: 30 sierpnia 1966, Warszawa
Irena Łuczyńska-Szymanowska była polską malarką oraz portrecistką. Urodziła się w rodzinie Ignacego i Heleny z Wendrowskich.
Życiorys
W latach 1907–1910 studiowała malarstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konrada Krzyżanowskiego i Stanisława Lentza. Następnie kontynuowała naukę w Paryżu, w Académie Julian oraz Académie Collarosi, gdzie miała kontakt z pracownią Auguste’a Renoira.
Od 1913 roku regularnie uczestniczyła w wystawach artystycznych. W 1914 roku dołączyła do ugrupowania Młoda Sztuka. W latach 20. i 30. zdobyła uznanie jako portrecistka, wystawiając swoje prace m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych.
W 1933 roku brała udział w Międzynarodowej Wystawie Prac Artystycznych Kobiecych w Amsterdamie. Jej twórczość obejmowała portrety, akty, sceny rodzajowe oraz martwe natury.
Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie, gdzie utrzymywała się z malowania portretów i nauczania konspiracyjnego. Niestety, podczas powstania warszawskiego straciła swoją pracownię oraz zbiory.
Ordery i odznaczenia
- Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)
Nagrody
- Srebrny Medal za Poranek na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929)
- Srebrny Medal na wystawie TZSP za Portret Marii Gella (1930)
- Złoty Medal na wystawie TZSP za Czerwoną zasłonę (1933)
- Nagrody im. Leokadii Łempickiej za Portret Hanny Różańskiej (1932) oraz Kasztany (1936)
Upamiętnienie
Postać Ireny Łuczyńskiej-Szymanowskiej została przypomniana na wystawie „Artystki polskie” w 1991 roku w Muzeum Narodowym w Warszawie.
„`
