Próba Benedicta

Próba Benedicta

Próba Benedicta to metoda chemiczna stosowana do wykrywania większości cukrów redukujących oraz aldehydów. Została opracowana w 1909 roku przez Stanleya Benedicta.

Odczynnik Benedicta

Odczynnik Benedicta jest ciemnoniebieskim kompleksem cytrynianu miedzi(II), który powstaje w wyniku rozpuszczenia siarczanu miedzi(II), cytrynianu sodu i węglanu sodu w wodzie. W porównaniu z odczynnikiem Fehlinga, jest mniej zasadowy, co czyni go bardziej czułym i odpornym na zakłócenia, takie jak obecność kwasu moczowego. Może być przechowywany w temperaturze pokojowej przez co najmniej rok.

Przebieg reakcji

W celu przeprowadzenia próby, odczynnik dodaje się do badanego roztworu i podgrzewa do wrzenia. Wysokie stężenie cukrów redukujących lub aldehydów prowadzi do powstania czerwonego osadu tlenku miedzi(I), natomiast niższe stężenie skutkuje powstaniem osadu żółtego.

Reakcje chemiczne

Przykładem reakcji z aldehydem octowym jest:

2 Cu(OH)2 + CH3CHO + OH− → Cu2O + CH3COO− + 3 H2O

Pozytywny wynik próby uzyskuje się w obecności aldehydów, takich jak aldozy, oraz α-hydroksyketonów, na przykład ketozy.