Seleukos I Nikator
Seleukos I Nikator (ok. 358 – 281 p.n.e.) był jednym z diadochów, czyli dziedziców imperium Aleksandra Wielkiego. Po jego śmierci w 323 r. p.n.e. Seleukos odegrał kluczową rolę w kształtowaniu politycznej mapy regionu, stając się królem Babilonii oraz założycielem dynastii Seleucydów.
Sytuacja po śmierci Aleksandra Wielkiego
Po zmarłym Aleksandrze, jego imperium zostało podzielone pomiędzy diadochów, wśród których było wielu znanych dowódców. Seleukos, wówczas oficer Perdikkasa, nie odegrał znaczącej roli w początkowych walkach o władzę.
Pierwsza wojna diadochów
- Po śmierci Perdikkasa, Seleukos zyskał satrapię Babilonii.
- W 316 r. p.n.e. Babilonia została mu odebrana przez Antygona.
Opanowanie Babilonii i koronacja
Seleukos znalazł schronienie u Ptolemeusza w Egipcie, a po zwycięstwie w bitwie pod Gazą w 312 r. p.n.e. odzyskał Babilonię, co zapoczątkowało jego rządy jako króla.
Imperium Seleukosa
Seleukos, po zyskaniu władzy, rozszerzył swoje terytorium na Persję i Baktrię, a także nawiązał kontakty z władcą Indii, Ćandraguptą, z którym zawarł układ o wymianie terytoriów za słonie bojowe.
Bitwa pod Ipsos
W 301 r. p.n.e. Seleukos odniósł zwycięstwo w bitwie pod Ipsos, co umocniło jego pozycję. Po bitwie zajął Syrię i wybudował Antiochię, stając się czołową postacią wśród władców hellenistycznych.
Wojny z Demetriuszem
Po zwycięstwie Seleukos zawiązał koalicję przeciwko Demetriuszowi Poliorketesowi, co doprowadziło do dalszych konfliktów i walki o władzę w regionie.
Ostatnie lata
W 281 r. p.n.e. Seleukos zginął w bitwie z Lizymachem. Jego śmierć zakończyła panowanie jednego z najważniejszych diadochów oraz założyciela potężnej dynastii w regionie.
Podsumowanie
Seleukos I Nikator zbudował imperium, które przypominało nieco państwo Aleksandra Wielkiego. Jego rządy charakteryzowały się zróżnicowaniem etnicznym oraz kulturowym, a proces rozpadu zaczął się już za jego życia. Jego dziedzictwo przetrwało do 63 r. p.n.e., kiedy to zakończył się okres panowania Seleucydów.
