Roztwór mianowany – roztwór związku chemicznego o precyzyjnie określonym stężeniu.
Nastawianie miana roztworu
W celu sporządzenia roztworu, którego miano będzie się nastawiać, odmierza się taką ilość substancji, żeby po jej zmieszaniu z określoną objętością rozpuszczalnika otrzymać stężenie bliskie zakładanemu. Przykładowo, pobiera się pipetą pewną objętość roztworu o stężeniu większym, niż stężenie, które chce się uzyskać i rozcieńcza się ją w kolbie miarowej. Dokładne stężenie wyznacza się najczęściej poprzez miareczkowanie tak otrzymanym roztworem odważki substancji wzorcowej pierwotnej (np. Na2CO3) rozpuszczonej w wodzie (roztworu wzorcowego pierwotnego) i określa jako nastawianie miana.
Substancja wzorcowa pierwotna (substancja podstawowa), której naważka stanowi podstawę wyznaczenia miana, powinna spełniać szereg warunków:
* musi reagować stechiometrycznie ze składnikiem mianowanego roztworu
* musi to być związek chemiczny o znanym składzie, najlepiej bezwodny
* nie powinien zmieniać swojego składu w trakcie przechowywania
* nie powinien on ulegać zmianom podczas ważenia, m.in. nie może być higroskopijny, nie może wiązać dwutlenku węgla, utleniać się na powietrzu itp.
* powinien charakteryzować się absolutną czystością
* jego otrzymanie, oczyszczanie, przechowywanie w czystej postaci i suszenie nie powinno sprawiać szczególnych trudności
* powinien mieć dużą masę molową, co przyczynia się do zmniejszenia procentowego błędu popełnianego przy ważeniu
Tak przygotowany roztwór mianowany sam może służyć do nastawiania miana roztworów innych związków chemicznych jako roztwór wzorcowy wtórny.
