Wendowie
Wendowie (nord. Venðar, duń. Vendere, szw. Vender) to historyczne określenie Słowian nadbałtyckich, obejmujące Połabian, Łużyczan i Pomorzan, zamieszkujących tereny od Meklemburgii po Gdańsk. W średniowieczu termin ten był synonimem Słowian, w tym Polaków, oraz używany w kontekście Słowian zachodnich i południowych w Świętym Cesarstwie Rzymskim. Obecnie w Niemczech odnosi się do Serbów Łużyckich.
Historia
Nazwa „Wendowie” może wywodzić się od starożytnej nazwy Wenedów, używanej w źródłach antycznych na określenie mieszkańców ziem polskich. Od VI wieku w literaturze zaczęto używać terminu „Wendowie” w odniesieniu do Słowian nadbałtyckich. W IX wieku król Wesseksu Alfred Wielki wspomniał o „Weonodland”, czyli „kraj Wendów”. Skandynawowie nazywali południowe wybrzeża Bałtyku „Vendland”.
W VIII wieku łacińskie źródła zamiennie określały Słowian zachodnich jako Vandali i Sclavi. W roku 1147 odbyła się krucjata przeciwko Wendom, znana jako krucjata wendyjska.
Język
Wendowie mówili dialektami zachodniosłowiańskimi, z których pozostałością są języki serbołużyckie, kaszubski oraz wymarły język połabski. Badania nad językiem połabskim rozpoczął Christian Hennig w 1705 roku.
Tytuł „król Wendów”
Od XII wieku władcy Danii, a od XVI wieku również władcy Szwecji, nosili tytuł „króla Wendów”. Początki tego tytułu sięgają roku 1129, kiedy to książę jutlandzki Kanut Lavard uzyskał tytuł króla Wendów po podboju ziem Obodrytów. Tytuł ten był używany aż do 1972 roku przez królów Danii i do 1973 roku przez królów Szwecji.
Związek z imieniem Wandy
Niektórzy badacze sugerują, że imię legendarnej księżniczki Wandy, wspomnianej przez Wincentego Kadłubka, może pochodzić od nazwy Wendów. Kadłubek łączył imię Wandy z Wandalami, co jest wynikiem historycznego pomieszania tych dwóch ludów.
