Turkawka wschodnia (Streptopelia orientalis)
Turkawka wschodnia, znana również jako synogarlica wschodnia, to średniej wielkości ptak z rodziny gołębiowatych (Columbidae), występujący głównie w Azji. Gatunek ten nie jest zagrożony.
Zasięg występowania
Turkawka wschodnia zamieszkuje środkową, wschodnią i południową Azję, będąc gatunkiem wędrownym. Zimuje w południowej Japonii, Chinach, Indiach, Sri Lance oraz na Półwyspie Indochińskim. Sporadycznie pojawia się w północnej i zachodniej Europie, a także w Ameryce Północnej, w tym w Kolumbii Brytyjskiej. W Polsce była stwierdzona w latach 2002, 2013 oraz 2021.
Podgatunki
Wyróżnia się 5 lub 6 podgatunków turkawki wschodniej:
- S. orientalis orientalis – od środkowej Syberii po Japonię i Chiny
- S. orientalis meena – od południowo-zachodniej Syberii po Iran
- S. orientalis stimpsoni – archipelag Riukiu
- S. orientalis erythrocephala – południowe Indie
- S. orientalis agricola – północno-wschodnie Indie i Mjanma
Morfologia
Turkawka wschodnia charakteryzuje się sinoszarym upierzeniem, brązowordzawym grzbietem i pokrywami skrzydeł z ciemniejszymi plamami. Samica jest podobna do samca, ale mniej intensywnie ubarwiona. Średnie wymiary to długość ciała 33-35 cm i rozpiętość skrzydeł około 60 cm, a masa ciała wynosi od 165 do 274 g.
Ekologia
Gatunek ten występuje w różnych siedliskach, od nizin po wyżyny do 4000 m n.p.m. Preferuje tereny otwarte, zadrzewione oraz obszary rolnicze. Lęgi odbywają się od maja do sierpnia na północy, a od listopada do lutego w południowych Indiach. Gniazda buduje na drzewach lub krzewach, a zniesienie składa się z dwóch jaj, które wysiadują oboje rodzice.
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje turkawkę wschodnią za gatunek najmniejszej troski (LC). Populacja jest opisana jako zazwyczaj pospolita, a jej liczebność nie wykazuje oznak spadku. W Polsce gatunek objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.
