Wojna królowej Anny (1702–1713)
Wojna królowej Anny to konflikt zbrojny, który miał miejsce w koloniach Ameryki Północnej pomiędzy Francją, Hiszpanią a Wielką Brytanią. Była to część europejskiej wojny o sukcesję hiszpańską, toczona na dwóch frontach: północnym i południowym.
Działania na froncie północnym
W odpowiedzi na zajęcie przez Brytyjczyków hiszpańskiego St. Augustine w 1702 roku, Francja rozpoczęła działania wojenne. Francuzi, wspierani przez indiańskich sojuszników, zaatakowali północną granicę Nowej Anglii, w tym kolonie Maine, New Hampshire i Massachusetts. Nowy Jork nie został zaatakowany z uwagi na dobre stosunki z Nową Francją, a Irokezi zachowali neutralność dzięki wcześniejszemu pokojowi z Francuzami. W zimie 1704 roku Francuzi splądrowali wiele osad w Nowej Anglii, jednak nie przynieśli sobie żadnych terytorialnych korzyści ani przewagi strategicznej.
Działania na froncie południowym
Hiszpanie z Florydy zaatakowali Karolinę Południową, ale Brytyjczycy, wspierani przez plemiona Yamassee i Creek, odparli atak i dotarli do St. Augustine. W ostatniej fazie wojny miała miejsce wojna Tuscarorów w Karolinie Północnej (1711–1713).
Zakończenie wojny
Wojnę zakończył pokój w Utrechcie w 1713 roku, który głównie dotyczył spraw europejskich, ale zawierał również ustalenia dotyczące kolonii w Ameryce Północnej. Zgodnie z traktatem:
- Potwierdzono brytyjskie prawa do Nowej Fundlandii i Ziemi Ruperta.
- Francja oddała Akadię, z wyjątkiem wysp Cape Breton i Isle St. Jean.
- Hiszpania nie zgodziła się na ustępstwa terytorialne, zezwalając Brytyjczykom jedynie na wysłanie jednego statku rocznie na jarmark w Porto Bello w Panamie.
Ustalenia te doprowadziły do poważnych problemów z przemytu, co zwiększyło napięcia między krajami.
